KWENTO NI JOHN LLOYD CRUZ

By Jeffrey Ballares

(Anecdote)

Maagang-maaga ang dating ko sa opisina noong umagang iyon. Marami akong dapat tapusing office works para sa araw na ito. Follow-up sa emails, mga paperworks na palaging naghe-hello pagsalubong ko sa area ko, at idagdag mo pa ang walang puknat na calls na dapat kong mabigyan ng sagot ora mismo.

Pagpasok ko pa lang ng opisina, ay dali-dali na akong humarap sa computer at binuksan ang CPU tanda na ready na akong simulan ang isa na namang maghapon na trabaho. Tulad nga ng nasa isip ko kanina, naghe-hello na naman sa table ko ang mga paperworks na kailangan ko nang kitlin ang buhay para mawala na sa paningin ko.

Isa-isa kong chineck ang mga pending kong trabaho.

“Naku, may for approval pa pala ako!” napailing ako nang makita ang hawak-hawak na papel. Tumayo ako at pumunta sa cubicle ng mag-a-approve ng hawak kong papel. Sa cubicle ng dati kong boss.

Noon lang at nahinto ako sa napagtanto.

Ang mag-a-approve ng papel na hawak ko...resigned na pala.

Sandali akong natulos na parang kandila sa aking kinatatayuan.

Pinagmasdan ko ang cubicle na yaon. Malinis na ang table at wala na ang dating mga nakatambak na for approvals ni boss mula sa iba’t ibang empleyado ng iba’t-ibang departments. Wala na ang black tray na lalagyan ng mga naghe-hello niyang paperworks and confirmation letters. Wala na rin ang paboritong payong ni boss na palaging nakaukyabit sa swivel chair niya.

At higit sa lahat, wala na ang taong nananahan sa cubicle na iyon.

Si boss.

Sa sandaling iyon, biglang nag-flashback sa akin yung first interview sa akin ni boss bago ako natanggap sa company na iyon:

“From where are you?” tanong sa akin ni boss.

English speaking si boss. Dapat kong sabayan.

“Ah Sir, I’m from Novaliches, Quezon City.”sagot ko, medyo nginig kasi kabado, mukhang terror iyong kaharap ko eh.

“Ok. Tell me about yourself and the reason why you choose to apply for this job.”pasumandaling inayos ni boss ang kanyang salamin habang direktang nakatingin sa akin.

Sumagot naman ako kaagad at nagsimulang sagutin ang iba pang tanong ni boss. Tahimik lang siya at patango-tango sa pakikinig. Sa isip-isip ko: “Napakaseryoso naman ng boss na kaharap ko. Satisfied ba siya sa mga sinasabi ko? Parang hindi naman. Wala kasi sa reaksyon ng mukha niya. Hmp! Hindi ata ako tatanggapin nito.”

Pero mali ang akala ko, sa aming apat na nag-apply sa posisyong iyon. Ako pala ang napusuan niyang tanggapin. Ano ba yun? Napaka-unpredictable ng pangyayari. Wala sa mukhang iyon ni boss na ipapasa niya ako sa interview.

I guess ganoon naman ata talaga siya, magaling umarte. Kaya siguro tinutukso siya na kamukha ang isang artistang lalaki!

Sumagi din sa isip ko iyong last meeting ko sa kanya as my direct boss. Maliwanag na maliwanag pa sa akin ang mga katagang binitawan niya sa akin noong araw na iyon:

“Ikaw ang napili ko na ilipat sa kabilang unit. This is not a promotion. This is just a lateral transfer. Good luck sayo ha. Galingan mo ha.”ani boss.

Ewan ko ba pero masaya na malungkot ako noong oras na iyon. Masaya kasi bagong challenge iyong magiging work ko. Malungkot kasi, hindi na siya yung direct boss ko.

Simula noong lumipat ako, hindi na naging madalas yung naging interaction ko sa kanya. Bigla kong na-miss yung kapag nagpa-pasign ako sa kanya ng confirmation letters na may kasamang tseke for release. Hindi ko na madalas makita yung sulat-kamay niya kapag may corrections sa mga outputs na ginagawa ko.

Ka-miss din pala.

At ngayon ngang resigned na siya sa kumpanya, mami-miss ko lalo yung times na kapag nakakasabay ko siya sa washroom saka kakamustahin niya ako sa mga katagang:

“Kumusta ka sa bagong unit mo? Ok ka lang ba? Galingan mo ha.”

“Ok lang naman po ako Sir. Marami po akong natututunan.”sagot ko naman.

May isa pa akong napuna sa kanya minsan nung magtu-toothbrush siya.

“Sir, bakit po hindi na kayo nagmumumog bago magtooth-brush?”taka ako.

“Iyon kasi iyong advise ng dentista sa akin. Mas maganda raw iyon.”sagot naman ni boss.

“Aahh.”sabi ko naman.

Pati yung huling gabi ng despedida niya. Lumapit ako sa kanya at sinabihan ng good luck. Pigil akong maglabas ng emosyon noong oras na iyon. Pero hinding-hindi ko makakalimutan yung huling bilin niya sa akin habang magkaakbay kami...

“Galingan mo ha.”

Ang mga katagang iyon, all this time iyon na lang palagi ang sinasabi niya sa akin, ngayon lang nag-sink-in sa akin.

Dahan-dahan akong pumihit pabalik sa area ko. Wala na nga pala si boss.

Pero nakatatak na sa isipan ko ang huling bilin niya sa akin. And that’s a promise.

P.S.

We’ll miss you Sir Chris! Galingan mo ha! =)

WHISPERS IN ACACIA TREE

Jeffrey R. Ballares

(Mystery)

Sa dalawang magkapatid na babae na sina Jane at Jess, masasabing lahat ng magagandang katangian na hinahanap ng isang magulang sa kanyang anak ay tinataglay ng una.

Kilalang consistent honor student si Jane sa buong paaralan. Kasali din siya sa varsity team kung saan nakapag-uuwi siya ng mga medalya at tropeong napanalunan mula sa mga kompetisyong sinalihan. Kung kabutihang-asal lang din naman ang mapag-uusapan, wala ring masamang tinapay sa kanyang pag-uugali. Lahat ng ito ay ipinagmamalaki ng kanyang mga magulang sa lahat ng kanilang malalapit na kamag-anak at kaibigan. Itinuturing siyang hulog ng langit ng kanyang ama at ina.

Sa kabilang banda, pinagmamasdan lamang ni Jess ang lahat ng mga papuri sa kanyang nakatatandang kapatid na si Jane. Pero sa totoo lang, inggit na inggit siya sa kapatid na halos isang taon lang ang tanda sa kanya. Mas lalo pa siyang nainggit nang malamang reregaluhan ng kanyang mga magulang si Jane ng bagong cellphone sa darating na ika-16 nitong kaarawan.

Mas lalong tumindi ang kanyang pagseselos!

Totoong hindi niya kayang pantayan ang anumang mga katangiang taglay ng kanyang ate. Ngunit, hindi naman ata siya makakapayag na palagi na lamang si Jane ang sentro ng atensyon ng pamilya samantalang siya ay binabalewala lamang ng ama’t ina.

Mula sa pagkakahiga sa kama niya ay biglang bumangon si Jess. Sa sobrang kaiisip ay naisipan na lang niyang magpahangin ng gabing iyon. Binuksan niya ang bintana at nagulat ng biglang may kung anong mga inilipad ang hangin papasok sa kanyang kwarto.

“Mga dahon ng punong acacia ito ah...”mahinang wika ni Jess habang pinagmamasdan ang mga nagkalat na dahon sa sahig.

Umaga. Alas 7:00.

Pagpasok na pagpasok pa lamang ni Jess sa klase ay usap-usapan na ang tungkol sa nangyari sa kaklase niyang si Reggie.

“Bakit? Anong nangyari kay Reggie?” tanong ni Jess sa isang babaeng kaklase, takang-taka siya at walang kaalam-alam. Umupo siya sa kanyang desk.

“Hindi mo ba nabalitaan Jess? Naaksidente si Reggie...patay!” may bahid ng pagkatakot ang pagbalita ng kanyang kamag-aral.

“Ha?! Bakit daw? Anong ikina-aksidente?” muli pa niyang pagtatanong.

“Nasagasaan siya ng truck kahapon sa may tapat ng campus. Nyiii...kinikilabutan ako!” hinimas-himas pa ng kaklase niya ang magkabilang braso.

“Sayang ano? Kung kailan pa naman maginhawa na ang buhay nila. Hindi biro ang manalo ng ilang milyon sa lotto hindi ba?’ dagdag pa ng isa niyang kaklase.

Natahimik lamang si Jess sa kinauupuan. Totoo ngang nakakakilabot ang balitang kanyang nalaman. Kahapon lamang ay nakausap pa niya si Reggie bago mag-uwian.

Noon lang at natabig niya ang isa niyang libro na nakalapag sa desk. Nalaglag iyon saka bumuklat. Ganoon na lamang ang pagtataka niya ng malamang ang pahinang bumuklat ay naglalaman ng mga naipit na dahon ng acacia!

Nilipad ng hangin ang mga dahong iyon.

Papalabas na sana ng campus si Jess nang makita niyang nag-iisa si Amy sa bench na kinauupuan nito. Linapitan niya ang kaklase.

“Hindi ka ba pupunta sa burol ni Reggie?” tanong ni Jess sa nakaupong babae.

Hindi kumibo si Amy. Tila lumilipad ang isip.

Balisa.

“Amy...?” ani Jess, “Ok ka lang ba?”tinapik pa niya ang balikat nito.

Iyon lang at tila naalimpungatan ang kaklase niya.

“I-ikaw pala yan Jess!” nangatal si Amy sa pagbigkas ng mga salitang iyon. Balisa pa rin siya.

“Bakit parang balisa ka?” umupo na rin si Jess sa bench upang tabihan ang kaklase, “May problema ka ba?”

Hindi na nakatiis pang magsalita si Amy.

“Si Reggie...totoo ang SUMPA!” nanlaki ang mga mata ni Amy nang tumitig kay Jess.

“S-sumpa?” nagtaka si Jess.”Hindi kita maintindihan.”

“Totoo Jess...totoo!” mas lalong naging balisa ang hitsura ni Amy. Namuo ang mga butil ng pawis sa kanyang noo. Nagpalipa-lipat ang tingin sa iba’t-ibang dako.

“Okay, okay...huminahon ka nga muna.” hinimas-himas ni Jess ang likuran ni Amy.”Okay Amy, ngayon mo sabihin sa akin ang tungkol sa sinasabi mong sumpa at ano ang kinalaman non’ kay Reggie.”

Makalipas ang ilang minuto ay nahimasmasan na rin si Amy.

“Nagsimula ang lahat nang sabihin ko sa kanya yung tungkol sa puno ng acacia diyan sa may liblib na bahagi ng campus.” panimula ni Amy.

“Anong tungkol sa puno ng acacia?”

“Jess,” bumuwelo si Amy bago uli nagpatuloy magsalita, “Alam mo bang sa sandaling ibinulong mo sa puno ng acacia ang kahilingan mo ay siguradong MATUTUPAD iyon?!” seryosong-seryoso ang mukha ni Amy sa pagasasalaysay.

“Matutupad? Ang kahilingan mo?” nais makasiguro ni Jess kung nagkakamali ba siya ng pagkakarinig sa sinabi ng kaklase.

“Oo Jess.” tumango pa si Amy, “Sa isang bulong lang ay matutupad ang kahilingan mo.”

Umikot ang mga mata ni Jess.

“Hindi totoo yan Amy. Saan mo ba nakuha yang kuwentong yan.”

“Totoo ang lahat ng sinabi ko dahil iyon ang nangyari kay Reggie. Totoo ang kuwento tungkol sa puno ng acacia na iyon!” seryoso pa rin ang tono ng pananalita ni Amy. Hindi pinansin ang pag-iimbot ng kausap.

Natigilan si Jess.

“Anong ibig mong sabihin Amy?”

“Una kong sinabi ang kuwentong ito kay Reggie. Noong una’y hindi rin siya naniwala tulad mo. Pero bandang huli’y nagkaroon din siya ng interes na patunayan kung totoo nga ito.”

“Ibig mong sabihin...bumulong si Reggie ng kanyang kahilingan sa punong iyon?” naging seryoso na rin si Jess sa harapan ng kausap.

“Ganun na nga. Hiniling niya na manalo ang mga numerong itinaya ng kanyang mga magulang sa lotto. At wala pang ilang oras, natupad ang kahilingan niya!”paliwanag ni Amy.

“Pero maaaring nagkataon lang iyon!” sambit ni Jess.

“Hindi maaaring nagkataon lang ang lahat Jess. Totoong-totoo ang kuwento sa puno ng acacia!” pagpupumilit ni Amy.

Napatayo si Jess mula sa bench.

“Puwes, kung totoo nga ang sinasabi mo---susubukan ko!” hayag ni Jess.

“Huwag Jess! Huwag! Hindi mo alam ang mga susunod na mangyayari!” pagpupumigil sa kanya ni Amy.

Hindi nakinig si Jess, bagkus ay nagtuloy-tuloy siya patungo sa liblib na bahagi ng campus kung saan naroon ang puno ng acacia!

Habol-habol pa rin ni Amy si Jess hanggang sa makarating sila sa lugar na kinatitirikan ng puno ng acacia.

“Makinig ka naman sa akin Jess! Huwag mo nang ituloy ang balak mo! Manganganib ang buhay mo kapag ginawa mo ang ginawa ni Reggie!” pigil ni Amy kay Jess. Nagsisisi kung bakit pa niya naikwento kay Jess ang lahat.

“Ha? Bubulungan ko lang naman ng kahilingan iyong puno pagkatapos manganganib na ang buhay ko? Iyon naman ata ang hindi na kapani-paniwala!” pagbabalewala ni Jess sa sinasabi ng kaklase.

“Jess maniwala ka! Matutupad nga ang kahilingan mo pero buhay mo naman ang magiging kapalit! Isinumpa ang punong iyan! Oras na humiling ka, --- babawian ka ng buhay pagkagat ng dilim sa mismong araw ding iyon!” hinihiyawan na ni Amy si Jess.

“Hahaha!” humalakhak lang si Jess at di na pinansin pa ang tinuran ng kaklase.

Buo na ang loob niya.

Lumapit siya sa puno ng acacia at ibinulong doon ang kanyang kahilingan.

“Sana’y ako na ang maging sentro ng atensyon nina Mama at Papa at hindi na ang kapatid kong si Jane...” bulong ni Jess niya sa puno.

“Huwaaaaaaaaaaagg!!!!!!” sigaw ni Amy saka nanlumo sa kanyang kinatatayuan.

Muling lumipat si Jess at pinukulan ng tingin ang kaklaseng si Amy na noon ay tila na-blangko na ang pag-iisip.

“Huwag kang mag-alala Amy, walang mangyayaring masama sa akin.” paniniguro pa ni Jess.

Kumiriring ang bell ng eskwelahan. Tapos na ang pang-umagang klase.

Uwian na.

Hindi makapaniwala si Jess ng pag-uwi niya sa bahay nila ay sinalubong siya ng mahigpit na yakap ng kanyang mga magulang.

“Anak, may sorpresa kami sayo ng Papa mo.” sabi ng kanyang ina na hinila pa siya sa loob ng kanilang bahay.

Gayon na lamang ang gulat ni Jess nang makita ang isang laptop na nakalapag sa kanilang mesa!

“Para sa iyo yan Jess. Hindi ba matagal mo nang gustong magkaroon ng ganyan? Hayan na anak.” ang sabi naman ng kanyang Papa.

“Regalo namin sayo ng Papa mo yan kasi balita namin, natanggap ka sa school paper ninyo. Naisip namin ng Papa mo na kakailanganin mo yan sa paggawa mo ng magiging articles mo.” dagdag pa ng kanyang ina.

“T-talaga po? A-akin to?” hindi makapagsalita ng diretso si Jess sa nasasaksihan.”Eh paano na po si Ate Jane? Hindi ba sabi ninyo bibilhan niyo rin siya ng ganito?”

“Huwag mo na siyang isipin iha. Hindi niya kailangan yan.” sambit ng ama. “Siyangapala, tawagan mo lahat ng kaklase mo at magpapa-party ako dito mamaya. Ok ba iyon sayo anak?”

“Tatawagan ko rin ang mga kaibigan at kamag-anak natin upang maipagmalaki ko ang anak ko.” nakangiti naman ang ina niya nang bigkasin ang bagay na iyon.

Speechless si Jess sa kinatatayuan. Parang nasa langit ang pakiramdam niya ng mga oras na iyon.

Naisip niya, “Totoo nga ang tungkol sa puno ng acacia!” sumilay ang matamis na ngiti sa kanyang mga labi.

Hapon. Alas 3:00.

Kumiriring ang telepono sa bahay ni Amy. Kaagad naman niyang sinagot iyon.

“Hello?” si Amy.

“Hello Amy? Si Jess ito. Totoo nga ang tungkol sa kuwento ng puno ng acacia! Nagkatotoo ang kahilingan ko!” tuwang-tuwa si Jess habang binabalitaan ang kaklase sa telepono.

Bigla namang hindi nakapagsalita si Amy sa kanyang kinalalagyan. Muli siyang ginapangan ng matinding pangamba sa dibdib. Kasabay non’ ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso.

“Hello Amy? Amy?’ ani Jess. Inulit-ulit ang pagtawag sa pangalan ng kausap sa telepono.

Noon lang uli nagkaroon ng lakas si Amy upang magsalita.

“Jess, kung totoong natupad ang kahilingan mo ----, nanganganib ngayon ang buhay mo!” bulalas ni Amy. Nanginginig na ang boses.

“Kalokohan iyang sinasabi mo Amy.”

“Maniwala ka. Si Reggie, matapos niyang ibinulong sa puno ang kahilingan kahapon ng dapit-hapon ay may tumawag sa cellphone niya, --- ang mama niya! Ang sabi’y nanalo raw ang numerong itinaya nito sa lotto!” mas lalong bumilis ang pagtibok ng puso ni Amy.

“Kaya nga! Eh di totoo nga ang kuwento.” wika ni Jess na nahahalata na ang panginginig ng boses ni Amy.

“Nag-aagaw na ang liwanag at dilim ng mga oras na iyon Jess.” pilit na inaalala ni Amy ang mga huling pangyayari kahapon, “Sa sobrang tuwa ni Reggie sa nabalitaan ay hindi na siya nakapaghintay at dali-dali na ring umuwi. Hindi niya pinakinggan ang mga banta ko. Kaya noong kumagat na ang dilim, --- habang papalabas siya ng campus ---nasagasaan siya ng truck!”

Hindi alam ni Jess kung bakit bigla na lamang tumindig ang balahibo niya sa buong katawan. Nakaramdam na rin siya ng panginginig ng kalamnan sa mga narinig mula sa bibig ni Amy.

“H-hindi totoo ang mga sinasabi mo!” binabaan na lamang niya ng telepono ang kausap.

Muling nag-ring ang telepono. Ngunit iniwan na lamang iyon ni Jess na nagtungo na sa salas ng kanilang bahay.

Sinagot ni Jane ang telepono na kanina pa ring ng ring. Nagtataka siya kung bakit hindi ito sinasagot ng nakababatang kapatid na si Jess.

“Hello?”

“Hello Jess?” si Amy ang nasa kabilang linya.

“Am---ate ito ni Jess, gusto mo ba siyang makausap?” tanong ni Jane.

“Hindi na --- ikaw ang gusto kong makausap. Malapit nang maubos ang oras. Nasa panganib ang buhay ni Jess!”

“Anong sinabi mo?!” labis na nabigla si Jane sa narinig. Hindi inaasahan ang ganoong bagay na bigla na lang sumambulat sa kanya.

Ikinuwento ni Amy ang buong detalye sa sumpa ng puno ng acacia pati na rin ang mga nangyari sa kaklase nilang si Reggie. Halos hindi makapaniwala si Jane sa mga nalaman. Lito rin siya kung maniniwala ba siya sa sinasabi ng kaklase ng kanyang kapatid.

“Pero maaaring nagkataon lang ang nangyari sa kaklase ninyong si Reggie.” pilit na iwinawaglit ni Jane sa isipan ang katotohanan ukol sa kuwento ng puno ng acacia.

“Ganyan na ganyan din ng mga sinabi ni Jess sa akin noong una. ngunit kung ayaw mong mawala sa buhay ninyo si Jess ---- dapat kang maniwala. magiging huli ang lahat kung hindi ka magtitiwala sa mga sinasabi ko!” pilit ni Amy.

5:00 ng hapon.

Nagmadaling tinungo nina Jane at Amy ang kinatitirikan ng puno ng acacia. Kaunti na lamang ang nalalabing oras bago kumagat ang dilim.

“Anong binabalak mo?!” tanong ni Amy kay Jane na noon ay may hawak na isang bote ng gaas kasama ang isang kahon ng posporo.

“Susunugin ko ang puno! Baka iyon na lang ang natitirang paraan para hindi matupad ang nakatakdang pagkamatay ng kapatid kong si Jess!” bulalas ni Jane kay Amy na noon ay sinimulan ng buhusan ng gaas ang ilang bahagi ng puno.

Ilang sandali pa’y nagsindi na ng isang palitong posporo si Jane. Kaagad na nagningas ang palito.

“Tulungan mo ang kapatid ko!” ani Jane saka inihagis ang palitong nag-aapoy sa punong binuhusan niya ng gaas.

Ngunit ganoon na lang ang pagtataka niya nang hindi nagliyab ang puno sa sandaling nadilaan ito ng apoy ng palito. Sa katunaya’y namatay pa ang sindi ng palito nang sumayad ito sa may bahagi ng puno.

“Jane malapit nang kumagat ang dilim!” napangibabawan ng takot ang buong pagkatao ni Amy, “Bilisan mo!”

“O-oo!” nanginig ang mga kamay ni Jane saka muling nagsindi ng palito. Inihagis niya iyon sa puno.

Ngunit muling namatay ang sindi nito!

Sa gitna ng nagkakasiyahang mga tao sa loob ng bahay ay bigla na lamang nakaramdam ng paninikip ng dibdib si Jess!

“H-hindi akoh ---- makahinga.” ang tanging mga salita na namutawi sa bibig ni Jess.

Mas lalo pang nanikip ang dibdib niya. Naramdaman niyang tila may kung anong bumabara rito dahilan para mahirapan siyang huminga!

Tinutop niya ang kanyang dibdib.

Napatingin siya sa orasan na nakasabit sa dingding.

5:41 ng dapit-hapon.

Kakagat na ang dilim!

“Jess ok ka lang?” napansin na siya ng isa niyang kaklase sa kasalukuyang kalagayan.

Sa sumunod pang mga segundo ay mas lalo pang nahirapang huminga si Jess!

Hindi na nito nakayanan ang sarili! Bigla siyang tumuba kasunod ang pagtirik ng kanyang mga mata!

Napasigaw sa bugnot si Jane!

Naubos na ang laman ng posporo ngunit hindi man lang siya nagtagumpay na pasiklabin ang puno ng acacia!

“Anong sumpa meron ka?!” bulalas ni Jane sa harap ng puno kasunod ng sunod-sunod na pagtadyak dito. Nawawalan na siya ng pag-asa.

“Jane---kakagat na ang dilim!’ ani Amy na nauubusan na rin ng pag-asa sa dibdib.

“Hinde! Hinde ako papayag na mawala ang kapatid ko!” muling humarap si Jane sa puno at saka naisip ang pinakanalalabing paraan!

ANG BULUNGAN ITO NG KAHILINGAN!

“Huwag mong kunin ang buhay ng kapatid ko.” bulong ni Jane sa puno, “Huwag mo siyang kunin.”

Katahimikan.

Iyon lang at isang malakas na hambalos sa ulo ang natamo ni Jane! Napaigtad siya sa lupa habang sinasapo ang ulo na noon ay nagdurugo na mula sa tinamong paghambalos sa kanya.

Nanlaki ang mga mata ni Jane nang malamang si Amy ang may kagagawan ng lahat!

Hawak ng dalawa nitong kamay ang isang malaking bato na ginamit sa paghambalos sa ulo niya!

“A-amy...” nanghihinang sambit ni Jane.

“Matutupad ang kahilingan mo Jane. Pero katulad ng sinabi sa sumpa ---- buhay mo ang magiging kapalit oras na kumagat ang dilim!” isang malakas na pagbuwelo ang ginawa ni Amy bago ibagsak ang bato sa ulo ng nakahandusay na si Jane.

Agad itong nalagutan ng hininga sa harap ng nakangising si Amy...

Ilang buwan na rin ang matuling lumipas simula ng mailibing ang mga labi ni Jane. Sa kabilang banda’y nakaligtas naman sa kamatayan si Jess dahil sa ginawang sakripisyo ng kanyang nakakatandang kapatid.

At hanggang ngayon nga’y patuloy pa rin pinaghahanap ng mga pulis si Amy na siyang itinuturo ni Jess na pumatay sa kanyang kapatid. Ito’y sa kadahilanang malakas ang kutob niyang si Amy lamang ang bukod-tanging makapagdadala sa kanyang ate sa lugar kung saan ito pinaslang. Nais niyang mabigyan ng katarungan ang kapatid.

Sa kabilang banda, hindi pa rin ubos maisip ni Jess kung paano siya nakaligtas sa kamatayan kung babalikan ang gabing iyon. nananatiling misteryo sa kanya ang lahat...maging ang biglaang pagkalaho ni Amy.

Nang araw na iyon, naisipang magpunta ni Jess sa bodega ng kanilang bahay upang hanapin ang isang bagay na matagal na niyang hinahanap. Hindi sinasadyang nahalungkat niya ang isang lumang-lumang diyaryo kung saan labis siyang nagulat nang makita ang larawan ng isang babae sa harapan nito.

“Si Amy ito ah!” siguradong-sigurado si Jess at walang dudang hindi siya nagkakamali sa nakikita.

Binasa ni Jess ang nilalaman ng balita.

At nanlaki ang mga mata niya ng malamang ang babaeng nasa larawan ay si Amy nga na nagpakamatay sa pamamagitan ng pagbigti sa isang puno ng acacia dalawampung taon na ang nakakaraan!

Isang mental disorder ang tinuturong dahilan kung bakit daw nagawa ng babae ang pagpapakamatay.

“Si Amy ----- matagal na pala siyang patay!” sa sobrang panginginig ng dalawang kamay ni Jess ay nabitiwan niya ang diyaryong hawak-hawak.

Bumagsak ang diyaryo sa sahig at hinangin ang ilang pahina dahilan upang ito’y bumuklat.

Nagimbal si Jess nang makitang may mga dahon ng acacia na nakaipit sa bumuklat na pahina ng diyaryo!

WAKAS

LAMAT

Ni Jeffrey R. Ballares

(Mystery)

Late na rin kung umuwi ng bahay si Elisa. Palagi na lang hapo ang katawan niya mula sa trabaho kaya naman pagdating niya sa tahanan, matapos kumain at maligo, diretso kaagad siya sa pagtulog at pagpapahinga.

“Mama, may parents meeting nga pala next week. Kailangan po ninyong pumunta ni Papa dahil pag-uusapan doon yung tungkol sa graduation namin.” sambit ng anak na batang babae ni Elisa, si Ella.

Binuksan ni Elisa ang refrigerator at kinuha ang pitsel na may lamang tubig.

“Hindi ba pwedeng si Papa mo na lang ang papuntahin mo sa meeting na iyan anak?” aniya saka nagsalin ng tubig sa isang baso. Uminom.

“Pero ‘Ma, kailangan pong dalawa kayo ni Papa ang nandoon.” sumimangot si Ella, nagpakita ng lungkot.

“Ella, busy ako sa trabaho. Si Papa mo na lang ang papuntahin mo.”

“Pero Mama...”

“Ella puwede ba?!” napuno na siya, “Pagod ako galing ng trabaho---huwag mong sabayan ng pangungulit mo!” bulyaw niya sa anak saka tuloy-tuloy na umakyat patungo sa kanyang kwarto.

“Oh! Bakit hindi na naman maipinta iyang mukha mo?” tanong ng asawa niyang si Nilo ng pumasok siya sa kwarto.

Umupo sa kama si Elisa kung saan naroon ang asawa.

“Yung anak mo kasi eh, pinipilit akong pumunta sa meeting. Hindi ba pwedeng ikaw na lang?” reklamo niya.

“Hon, isang araw lang naman ang meeting na iyan eh. Pagbigyan mo na ang hiling ng anak mo.” marahang paliwanag ni Nilo na itinabi ang binabasang diyaryo kanina.

“Nilo, alam mo namang hindi ko pwedeng iwan ang trabaho ko. Maraming masasayang na oras kapag ginawa ko iyon.” depensa naman niya sa asawa.

“Elisa, give yourself a break. Puro ka na lang trabaho, bigyan mo naman ng oras ang anak mo.”

Tumayo ng kama si Elisa.

“Walang patutunguhan ang usapan na ito.” aniya saka tuloy-tuloy sa bathroom upang maligo.

Nadatnan na lang ni Elisa na natutulog ang asawa pagkatapos niyang maligo.

Napag-isip-isip niya na may punto ang mga sinabi nito kanina. Totoong hindi niya nabibigyan ng hustong oras ang kanyang pamilya dahil sa pagiging abala niya sa trabaho. Pero kaya naman niya ginagawa iyon ay para na rin sa sa anak at asawa niya. Gusto niya ng maayos na pamumuhay.

Humarap siya sa salaming nakasabit sa pader at tinanggal ang towel na nakabalot sa buhok. Sinimulan niyang mag-ayos.

Habang nag-aayos siya ay may kung ano siyang napansin sa salamin...isang maliit na lamat.

“Kailan pa nagkaroon ng lamat ‘tong salamin na ito?” bulong niya sa sarili saka sinalat sa pamamagitan ng daliri.

Iyon lang at...

“Aray!” nasugatan ang daliri niya sa pagsapo ng lamat. Kaagad itong nagdugo. Kumuha siya ng bulak at alkohol saka ginamot ang daliri. Pinunasan din niya ng bulak ang dugong naiwan sa may bahagi ng salamin na may lamat.

Kinabukasan, hindi magkandaugaga si Elisa sa paghahanap ng isang bagay. Halos nahalughog na niya ang buong kwarto ngunit hindi pa rin niya natatagpuan ang hinahanap.

“Ano bang hinahanap mo Hon?” tanong ng asawa niya na nagbibihis na rin sa mga oras na iyon papasok sa trabaho.

“Hon iyung necklace ko, kanina ko pa hinahanap pero wala talaga.” nakakunot ang noo niya sa sobrang pagkayamot.

“Saan mo ba inilagay?”

“Dito lang naman yun nakalagay sa jewelry box ko eh.”

“Hindi kaya na-misplaced mo lang kung saan?”

“Sigurado akong dito ko huling inilagay iyon. And besides, may iba pa ba akong pwedeng paglagyan?” paliwanag niya sa asawa.

Pagkatapos magbihis ni Nilo ay tinulungan na rin niya sa paghahanap ang asawa. Hinalungkat na nila ang mga drawers ng cabinet ngunit hindi talaga nila makita ang hinahanap.

“Mabuti pa mamaya na lang natin uli hanapin iyon Elisa. Male-late na tayo sa trabaho eh, ihahatid ko pa si Ella sa eskwelahan.” si Nilo.

Bumuntong-hininga si Elisa.

“Ok.” aniya saka pumanaog na patungong kotse.

Ganoon na lang ang pagtataka ni Elisa ng mga sumunod na araw. Isa-isang nawawala ang mga personal niyang kagamitan...mga bagay na mahalagang-mahalaga sa kanya.

Nawala ang paborito niyang libro na ang author ay si Marilyn Kaye. Ganoon din ang paborito niyang damit na iniregalo sa kanya ng asawa tatlong taon na ang nakakaraan. Naglaho ring parang bula ang antigong vase na ipinamana pa sa kanya ng kanyang yumaong ina. At marami pang iba.

“Sigurado ba kayong walang ibang pumapasok sa pamamahay na ito? Ikaw Ella, baka nagpapapasok ka ng kung sino-sino rito sa bahay!” mataas na ang tono niya na para bang sasabog na sa matinding galit.

“Hindi po Mama...” nakayukong sagot ng batang si Ella.

“Eh bakit nawawala ang mga gamit ko?!” hindi mawari ni Elisa ang mga nangyayari, “Hindi kaya pinapasok na tayo ng magnanakaw?”

“Hon, kung pinapasok man tayo ng magnanakaw eh di sana ninakaw na rin nila ang ibang mga kagamitan dito sa bahay lalo na yung mga mahal. At saka meron bang magnanakaw na paisa-isa kung tumirada?” bigay-rason ni Nilo.

Sinapo ni Elisa ang noo. Hindi niya maipaliwanag ang mga nagaganap, maging ang mga kapamilya niya ay litong-lito. Walang sinuman sa kanila ang may alam kung ano ba talaga ang nangyayari.

Gabing-gabi na naman siyang umuwi noong araw na iyon galing sa trabaho. Kagaya ng dati, hapong-hapo na naman ang katawan niya.

Dumiretso ng salas si Elisa at nagtaka ng makitang wala roon si Ella. Sa ganitong oras kasi pinapanood nito ang paboritong palabas sa telebisyon. Sa katunayan, hindi pumapayag ang anak niya na hindi mapanuod ang kahit isang episode nito.

Gayunpaman, hindi na lang niya pinansin ang bagay na iyon. Baka nakatulog lang kasi ng maaga ang anak kaya siguro nagkaganoon. Tuloy-tuloy siyang pumanhik patungo sa kwarto para magbihis.

Pagbukas niya ng pinto ng kwarto ay nalaman din niyang wala roon ang asawang si Nilo.

Inilapag niya ang bag sa kama at nagpunta sa cabinet para kumuha ng damit na pamalit.

Gayon na lamang ang gulat niya ng pagbukas ng cabinet ay wala roon ang kanyang mga damit!!!

“Nilo?! Nilo?!” tawag niya sa asawa.

Walang sumagot.

“Nilo?!” lumabas na siya ng kwarto at dumiretso sa kwarto ni Ella. Pinasok niya iyon.

Nagulat siya nang matagpuang walang tao sa kwarto ng anak.

“Nilo? Ella? Pinagtataguan niyo ba ako?!” mabilis nag-init ang ulo niya, “Hindi ‘to oras ng pakikipagbiruan! Nasaan na kayo?”

Walang sumagot.

“Hindi na ako natutuwa sa inyo!” bulalas niya saka tuluyang lumabas ng kwarto ng anak.

Pagkasarado niya ng pinto ay biglang nagkukurap ang ilaw sa pasilyo. Nakailang beses hanggang sa tuluyang mamatay.

Nawalan ng kuryente.

Katahimikan.

Ilang segundo lang ang lumipas at muling nagkaroon ng ilaw.

At halos panawan ng ulirat si Elisa sa kanyang nakita sa may dulo ng pasilyo!

Kitang-kita ng nanlalaki niyang mga mata ang isang babae na nakatayo sa dulo ng pasilyo...nakatitig sa kanya!

At ang babae...KAMUKHANG-KAMUKHA niya!

Suot-suot nito ang nawawala niyang paboritong damit. Pati ang necklace ay nakasabit rin sa leeg nito. Tangan din ng kanang kamay nito ang paborito niyang libro!

“S-sino ka?!” lakas-loob na tanong ni Elisa.

Ngunit biglang pumasok sa loob ng kwarto nilang mag-asawa ang kamukha niyang babae.

Kaagad naman niya itong hinabol at nagimbal sa mga sumunod na pangyayari!

Kitang-kita niya na tumatagos ang babaeng kamukha niya papasok sa salaming nakasabit sa pader ng kwarto!

Nang ganap nang makapasok sa loob ng salamin ang babae ay tuluyan na ring pumasok sa loob ng kwarto si Elisa at humarap sa salamin.

Mas lalo siyang nahambal sa nakita sa salamin!

Nasa loob ng salamin ang kanyang mag-ama...sina Nilo at Ella!

Kasama ang babaeng kamukha niya!

Nagyayakapan ang mga ito!

Tumakbo papalapit sa harap ng salamin si Elisa at kinatok ito ng sunod-sunod.

“Nilo! Ella!”sigaw niya.

Ngunit hindi siya naririnig ng mga ito.

Makailang ulit pa niyang kinalampag ang salamin kasabay ng sunod-sunod na pagtawag sa pangalan ng asawa’t anak.

“I’m sorry....bumalik na kayo sa akin.” ngayon napagtanto ni Elisa ang malaking pagkukulang kina Nilo at Ella. Humagulgol siya sa pagluha.

Ngunit sadyang huli na ang lahat.

Wala na ang kanyang asawa’t anak.

Noon lang niya muling napansin ang lamat sa salamin.

Ang bahaging iyon.

WAKAS

SHADOWS

By Jeffrey R. Ballares

(Poem)

Standin’ by the edge on an empty street

Is me wearing a deep-black sorrow

Every glance… every chance…

Oh what I have done?

I have carried a veil of absolute melancholy

For I am a sinner? Shamefaced!

And emotions have risen full

As if I have made them fool!

Time passed by as a zephyr

Shifting gloomy room…

It feels like doom!

I have cried a billion tears

Reaching a momentum, shaping my soul.

But as I walk through the valley of dawn

Is me staggering back to the edge of the empty street

I found them all smiling at me

And I know…I know

THE TALE OF THE HIDDEN KIOSK

By Jeffrey R. Ballares

(Love Story)

Naniniwala ako tungkol sa kuwento ng nakatagong kiyosko sa masukal na kakahuyan. Sa katunayan, kasalukuyang nakalapat ngayon ang dalawa kong talampakan sa nanlalamig na sahig ng kiyoskong ito na huli kong natapakan ilang taon na ang nakalilipas…noong ako’y labindalawang taong gulang pa lamang. Ngayon ay dalawampu na ako.

Malaki na rin ang ipinagbago ng kiyosko simula ng huli ko itong makita. Mas niluma na ito ng panahon. Tuluyan nang niyayakap ng mga halamang gumagapang ang apat na poste na sumusuporta sa istruktura. Ang bilugang bubungan nito ay kababakasan na rin ng mga bitak-bitak tanda ng katandaan. Kumbaga sa tao, bilang na ang mga araw nito bago tuluyang bumigay.

At bumitaw.

Sariwa pa sa isipan ko magpahanggang-ngayon ang kuwento ukol sa nakakubling kiyoskong ito. Ang ina ko pa ang nagsalaysay sa akin ng hiwagang bumabalot dito. Ang sabi niya, sa tuwing sasapit daw ang huling araw ng buwan ng Mayo ng bawat taon ay may dalawang kaluluwang nakatakdang magtagpo sa kiyoskong ito. Isang babae at isang lalaki. Ang pares na iyon ang itinakda ng tadhana para sa isa’t-isa. Sila ay magkakasama at magmamahalan habang buhay.

Minabuti kong ilabas ang aking plawta at simulang tugtugin ang pinakapaborito kong piyesa, ang Surprise Symphony. Lumikha ang instrumento ng kaaya-ayang musika sa gitna ng kakahuyan. Ang malamyos na huni ng mga ibon sa lilim ng mga punong-kahoy na nakapaligid doon ay nakikisabay din sa aking melodiya. At masasabi kong tunay na gumagaan ang aking pakiramdam sa tuwing tinutugtog ko ang itinatangi kong piyesang ito.

Matapos kong tumugtog ay bigla na lamang akong nakarinig ng sunod-sunod na palakpak mula sa aking likuran. Kaagad akong pumihit upang lingunin ang pinagmulan ng tunog at upang malaman kung sino ang taong naroroon.

“Bonek?!” wika ko na pilit kinikilala kung ang aking kaharap ay si Bonek nga na aking kababata. “Bonek ikaw nga!” tuwang-tuwa ako sa malaking ipinagbago ng kababata kong babae. Dalagang-dalaga na ito ngayon!

Lumapit ang dalaga sa akin at biglang kinurot ang aking ilong. Napa-aray pa ako sa sobrang sakit.

“Sa susunod, huwag mo na akong tatawaging Bonek huh! Hindi na ako bata. Gusto mo rin bang tawagin kita sa palayaw mong Burnok?” turan ng dalaga sa akin.

“Ayaw ko nga! Ampangit-pangit nun eh!” tanggi ko habang sinasapo ang aking ilong upang mapawi ang sakit dulot ng pagkakakurot.

“Oh, eh ano na ang itatawag mo sa akin simula ngayon?” nakapameywang pa ang dalaga na tila nag-isip bata sa pagtatanong.

“Ok…sige na nga Sophia.” kasunod non’ ay nagpakawala ako ng isang buntong-hininga.

“Yan, ganyan nga Kief!” nangingiting sambit ng kababata ko habang diretsong nakatitig sa akin. “Hindi ka pa rin nagbabago, pagtugtog pa rin ng plawta ang libangan mo.” hiniram niya mula sa akin ang instrumento.

Sinubukan niyang hipan ang plawta ngunit hindi siya nakalikha ng tamang tono. Hindi kasi siya marunong.

“Teka Sophia, paano mo nalaman ang lugar na ito.?” tanong ko na lang sa kanya.

“Ako? Matagal ko nang alam ang lugar na ito. Bata pa lang tayo. Ikaw? Paano mo rin nalaman na may ganitong lugar dito sa kasukalan ng kakahuyan?” pagbabalik-tanong sa akin ni Sophia. Kapagkuwa’y ibinalik na rin ang plawta.

“Ahm, ikinuwento kasi sa akin ng mama ko yung tungkol sa kuwento ng nakatagong kiyoskong ito.” sabi ko naman habang nakadako ang tingin sa mga dahong nalalagas mula sa sanga ng isang puno sa di kalayuan.

“Alam mo rin ang tungkol sa kuwentong iyon?” namimilog ang mga matang tanong sa akin ni Sophia. Naging interesado sa mga huling katagang namutawi sa aking labi.

Tumango naman ako tanda ng pag-oo.

Bigla naman niyang binawi ang titig sa akin.

“Hindi naman totoo ang kuwento tungkol sa kiyoskong ito. Na sa huling araw daw ng buwan ng Mayo ay may nakatadhanang magkita rito. Na sila ang magkakatuluyan.”ani Sophia.

“Paano mo naman nasabi ang bagay na iyan?”tanong ko naman.

“Sinubukan ko na kasi noon. Noong labindalawang taong gulang pa lang tayo. Iyon na yung una at huling pagkakataon kong tumapak sa kiyoskong ito.”sagot ni Sophia.

“Oh, pagkatapos? Anong nangyari?”dugtong ko.

“Ayun, makulimlim ang araw noon nang dumating akong mag-isa dito sa kiyosko. Mga ilang oras din akong naghintay noon pero ‘ni bakas o anino ng lalaking nakatakda para sa akin eh hindi naman dumating.” Bakas ang pagka-unsyami sa mukha ng kababata ko, “Inabutan pa nga ako ng ulan sa paghihintay eh. Ayun, pagtila ng ulan dali-dali na rin akong umalis dahil ayaw kong maghintay para lang sa wala.”

Napahalakhak ako sa isinalaysay sa akin ni Sophia.

“Pareho pala tayo ng naging kapalaran! Ha! Ha! Ha!” hindi ko mapigilan ang pagtawa dahil sa hitsura ng mukha ni Sophia nang maunsyami ito.

“Sige, tawanan mo pa ako.” umirap pa sa akin ang dalaga. “At ano naman ang nangyari sayo at nasabi mong pareho tayo ng naging kapalaran?”

Tumigil ako sa pagtawa at humarap ng mabuti kay Sophia.

“Labindalawang taong gulang din ako noon nang huli akong tumapak sa kiyoskong ito. Tulad mo, nagpunta din ako noong huling araw ng Mayo sa lugar na ito para malaman kung sino ang babaeng nakatadhana para sa akin. Alam ko medyo korni pero wala namang masama kung susubukan.” Inalis ko ang pokus ng aking pagtingin sa kanya at idinako sa ibang direksyon. “Sa kasamaang palad, minalas ako. Walang dumating.” sinundan iyon ng aking pagkibit-balikat.

“Ganoon ba?” sambit ni Sophia. Naramdaman ko ang simpatya sa malambing niyang tinig.

“Oo. Paano ba naman kasi, sa sobrang pagmamadali kong makapunta sa lugar na ito eh natisod ako sa isang bato. Hayun, nadapa ako at nagkaroon ng malaking sugat.” ipinakita ko pa kay Sophia ang peklat na iniwan ng sugat walong taon na ang nakararaan.

Nagpatuloy ako sa pagkukuwento.

“Sa tindi nga ng sakit niyan eh wala akong nagawa kundi sumandal sa isang puno upang doon muna magpalipas ng ilang sandali. Inabutan na ako ng malakas na ulan non’. Makulimlim kasi ang buong kapaligiran. Hayun, pagdating ko dito sa kiyosko eh lubusan nang tumila ang ulan. Ilang oras din akong naghintay pero walang dumating.” paliwanag ko kay Sophia.

Biglang natigilan ang dalagang kaharap ko sa lahat ng aking sinabi. Tila isa siyang nakatulos na kandila sa kanyang kinatatayuan.

“I-ibig mong sabihin,---nagpunta ka rin ng araw na iyon sa kiyoskong ito? Noong May 31, 2000?” medyo nanginginig ang boses ng kababata ko nang bigkasin ang mga katanungang iyon.

Sumandali muna akong nag-isip bago sumagot.

“Oo. Sa katunayan, may napulot pa nga akong hikaw sa sahig ng kiyosko nang sandaling dumating ako.” inilabas ko ang aking wallet at inilantad mula sa loob non’ ang isang kumikinang na hikaw. “Heto oh.”

Hindi makapagsalita si Sophia sa sobrang hindi pagkapaniwala.

“Sa akin ang hikaw na ito Kief!” bulalas ni Sophia sa akin na tila may gustong ipahiwatig.

Pumailanlang ang nakabibinging katahimikan.

Binasag iyon ni Sophia.

“Ibig sabihin, kung hindi lang sana ako umalis kaagad at nagpalipas muna ng ilang sandali noon dito sa kiyosko ay makikita ko ang pagdating mo?” ani Sophia na ang tinutukoy ay walang iba kundi ako.

“At kung naging maaga lang sana ng ilang sandali ang pagdating ko noon dito sa kiyosko’y naabutan sana kita.” dugtong ko naman sa kanya.

“Ibig sabihin pala’y,--- tayo ang nakatadhana kung sakaling nagpang-abot tayo noon sa ilalim ng kiyoskong ito.” nakatungo si Sophia nang banggitin niya ang bagay na iyon. Nailang sa nalaman.

Napatungo rin ako at nailang ding tumingin sa dalaga dahil sa aming mga napagtanto.

“Naku Kief! Kuwento lang naman iyon. Hindi naman talaga iyon totoo. Siyangapala, malapit na ang kaarawan ng kababata nating si Selwyn. Iniimbita niya tayong lahat ng mga kababata niya.” paglilihis ni Sophia sa usapan.

“Si Selwyn? Ah, si Dekdek!” bigla kong naalaala. “Kita mo nga naman. Tumuntong na rin siya sa pagiging beinte anyos. Teka, ano na ba’ng petsa ngayon? Ilang araw na lang yata bago ang kaarawan niya ah!” tanong ko sa dalagang kausap.

“Sandali, hindi ko alam eh.” tugon sa akin ni Sophia. Minabuti na lamang niyang kunin ang cellphone upang doon tingnan ang petsa ng araw ngayon.

Ganoon na lamang ang pagkagulat naming dalawa nang makita kung ano ang petsa ng araw na iyon!

May 31, 2008.

Huling araw sa buwan ng Mayo ng taong ito.

Dahan-dahan kaming nagkatinginan. Mas lalo kong namalas ang kagandahan sa kanyang mukha.

Pareho kaming pinamulahan ng mukha.

Kasunod ng pagsilay ng matatamis na ngiti mula sa aming mga labi.

***Wakas***

BANGUNGOT

Ni Jeffrey R. Ballares

(Mystery)

March 19, 2010.

Napakasama ng loob ni Jigz habang naglalakad siya palabas ng unibersidad na pinapasukan. Napakabigat ng kanyang pakiramdam na tila ba ito na ang pinakahuling araw ng buhay niya. Kung bakit ba kasi pinahintulutan ng tadhana na mangyari ang bagay na ito.

Matatapos na ang semestre, ang mga ibang guro ay nakapagbigay na ng classcards sa kanilang mga estudyante. Magaganda naman ang resulta ng gradong nakuha ni Jigz sa ibang asignatura, ngunit talagang nababahala siya sa isa niyang subject...ang “sociology”.

“Sa tingin ko mukhang hindi magiging maganda ang resulta ng grado ko kay Sir.” halata sa mukha ni Jigz ang bigat ng kalooban ng sabihin ang bagay na iyon sa isang kaibigan, “Nagpabaya kasi ako sa pag-aaral sa subject na iyon eh. Isa pa, mahirap lang talaga ang subject niya.”

Sumakay ng jeep si Jigz. Huminga ng malalim saka nagpakawala ng isang buntong-hininga. Sigurado na talaga siyang mababa ng makukuha niyang grado sa oras na makuha niya ang classcard sa sociology dahil sa mga bagsak niyang exams. At ang mababang grado na iyon ang magiging dahilan upang mawala ang kanyang scholarship...na lubos na ikakalungkot hindi lamang niya kundi pati na rin ng kanyang mga magulang.

Pagdating ng bahay ay tuloy-tuloy siyang dumiretso sa kwarto at humiga sa kama. Sunod-sunod uli siyang nagpakawala ng buntong-hininga, nais maibsan ang pighating nadarama.

“Kung maibabalik ko lang sana ang oras, siguro may magagawa pa akong paraan para pataasin ang resulta ng mga exams ko.” anas ni Jigz sa sarili na parang gusto nang magwala ng mga sandaling iyon.

Ilang sandali pa’y nangibabaw na ang lumbay kay Jigz, nag-unahan ang mga luha sa kanyang mga pisngi. Hindi niya lubos na matanggap na dahil lang sa subject na iyon ay mawawala na ang kanyang scholarship. Pakiramdam niya, mawawalan na ng kumpiyansa sa kanya ang kaniyang mga magulang. Pakiramdam niya, mawawalan na rin siya ng kumpiyansa sa kanyang sarili.

Maya-maya pa’y dahan-dahang pumikit ang mga mata ni Jigz tungo sa pagtulog.

Nag-alarm ang cellphone ni Jigz ng umagang iyon. Oras na para maghanda siya sa pagpasok. Bumangon siya sa higaan at kinuha ang cellphone. Mag-a-alas sais na ng umaga, ika-12 ng Disyembre taong 2009.

Ika-12 ng Disyembre 2009!!!

Nagulumihanan si Jigz sa nakitang date ng kanyang cellphone. Bakit ika-12 ng Disyembre 2009 ang nakalagay na petsa roon samantalang ika-20 na ng Marso 2010 ngayon! Ang araw ng kuhaan ng classcard niya sa sociology.

Hindi kaya nagloloko na ang kanyang cellphone?

Pumanaog siya mula sa kwarto at naabutan ang ina na naghahain ng almusal sa hapag-kainan.

“Mama, anong araw ngayon?” nais niyang makasiguro sa isasagot ng ina.

“A-dose ng Disyembre ngayon anak.” sagot ng kanyang ina na abala pa rin sa paghahain.

“A-dose ng Disyembre? Year 2009?” nagtataka pa ring tanong ni Jigz sa ina.

“Oo Jigz. Bakit ba anak?”nagsimulang kumunot ang noo ng ina ni Jigz. Nagtaka din sa pagtatanong ng anak sa kanya.

“Sigurado kayo ‘Ma? Hindi ba March 20, 2010 ngayon?” medyo nalilito na si Jigz.

“Jigz anak, masyado ka naman atang excited mag-year 2010.” nakangiti ang kanyang ina nang banggitin ang bagay na iyon, pagkatapos ay bumalik na ito sa kusina.

Dumako ang tingin ni Jigz sa telebisyon kung saan palabas ang isang morning show. Kitang-kita rin niya ang petsa ng araw na iyon.

December 12, 2009.

Lubos na naging maliwanag kay Jigz ang lahat makalipas ang ilang sandali.

“Muling nagbalik ang oras...”aniya sa sarili na hindi talaga makapaniwala.

Pero dapat ba siyang mainis o magalit dahil muling bumalik ang oras? Hindi ba’t dapat ay matuwa pa siya dahil ito na ang sandaling pinakahihintay niya?

Sa wakas ay magagawa na niyang pataasin ang mga resulta sa mga darating na exams niya sa sociology! Magkakaroon na siya ng pagkakataon para mapataas ang grade dito! Hindi na mawawala ang scholarship niya!

Sumilay ang ngiti sa kanyang mga labi. Ang kaninang pagtatakang nararamdaman ay napalitan ng walang kapantay na kasiyahan.

Lumipas pa ang ilang buwan, ay napagtagumpayan nga ni Jigz na gawing matataas ang resulta ng exams niya sa sociology. Walang pagsidlan ang kanyang kaligayahan.

March 20, 2010.

Araw ng kuhaan ng classcard sa sociology.

Hindi maikubli ni Jigz ang kasiyahan ng makita sa classcard niya ang mataas na grado sa sociology. Tuwang-tuwa siya at parang gusto niyang magtatalon sa sobrang tuwa.

Hindi niya alam kung bakit, ngunit bigla na lang nakaramdam ng pagkasabik si Jigz na ipakita sa mga magulang ang nakuhang grado sa asignatura niyang iyon. Hindi na siya nag-aksaya pa ng oras at umuwi sa kanilang bahay.

Ganoon na lang ang pagtataka ni Jigz ng makitang maraming bisita pagkauwi niya sa kanilang bahay. Lahat ng mga ito ay tahimik at kababakasan ng kalungkutan sa kanilang mga mukha. Maya-maya pa’y nakarinig na siya ng mga hikbi.

Mga hikbi ng kanyang ina at ng kanyang ama!

Mula sa labas ng bahay ay pumasok siya sa salas at doon ay naabutan ang ama’t ina na humihikbi sa harap ng isang kabaong.

Nangilabot si Jigz sa natunghayan!

Sino ang nakaburol na iniiyakan ng kanyang mga magulang?

“Mama! Papa!” kaagad siyang lumapit sa mga magulang at saka tumingin sa taong nakahimlay sa ataol.

Nanlaki ang mga mata ni Jigz nang MAKITA ANG SARILI SA LOOB NG KABAONG! Nakapikit. Wala ng buhay!

Nanlamig ang buong katawan ni Jigz. Binalutan siya ng pagkasindak at hilakbot. Hindi siya makapagsalita. Hindi siya makagalaw. Mas lalong nangingibabaw sa pandinig niya ang mga hagulgol ng ina.

Inilabas niya ang classcard mula sa kanyang hawak na bag. Nanginginig pa ang kanyang mga palad sa pagkuha nito. Kasunod noon ay namalayan na lang niyang lumuluha na rin pala siya.

“Isa ka lang palang BANGUNGOT!” binitawan ni Jigz ang classcard na noon ay nilipad ng hangin palabas ng bintana.

Napaluhod siya at humagulgol ng pag-iyak.

END